forum o naszych kolanach

Jestem przykładem sytuacji patowej, na którą nikt nie ma pomysłu Pewnie stąd te księżycowe diagnozy. A odwiedziłam naprawdę wielu różnych top-specjalistów. Na artroskopię jednak nie poszłam, bo lekarz miał wątpliwości, czy to pomoże. W sumie, paradoksalnie, najlepiej pomaga mi bezruch. Tzn. ograniczenie aktywności wyłącznie do rzeczy codziennych. Wówczas kolano się wycisza i zaczyna ze mną współpracować (paradoksalnie, właśnie wtedy mogę od czasu do czasu "zaszaleć", np. pójść na dłuższy spacer, potańczyć). Gorzej, gdy zaczynam robić coś więcej (w tym rehabilitować się regularnie), wówczas ono zaczyna się buntować i żyć własnym życiem. Niestety, 2 miesiące temu skręciłam sobie w tej samej nodze staw skokowy i tak czy siak musiałam wrócić do rehabilitacji. Walczę o czworogłowy. Wierzę, że jak go odbuduję, to jednak będzie lepiej, bo mięsień odciąży staw. To wymaga jednak bardzo trudnego przełamania błędnego koła... Plus chyba (?) jest taki, że w perspektywie 3 lat chyba jednak jest pewien progres, więcej jest tych lepszych dni niż pogorszeń, choć nauczyłam się, że moje kolano jest kompletnie nieprzewidywalne i nigdy nic nie wiadomo. I próbuję jakoś z tym żyć. Nie szukam kolejnych diagnoz i lekarzy, bo po 3 latach uważam, że nie ma to żadnego sensu. Walczę w towarzystwie sprawdzonych rehabilitantów, którzy może nie dokonują cudu, ale są solidni w tym, co robią, znają mój problem i starają się pomóc jak potrafią. I których zwyczajnie lubię. No i cóż, staram się jakoś mimo wszystko akceptować to, co jest...