No i jak tam, Aniu, nic nie lepiej? Dla mnie to po prostu jeszcze jedno potwierdzenie, że kiler i suwnica to nie są przyrządy dla kolanowców. Co do rozciągania czworogłowego, to rzeczywiście od kilku rehabilitantów słyszałam, że takie proste przyciąganie pięty do pośladka obciąża staw rzepkowo-udowy i lepiej go unikać, ale tez kilka razy zalecano mi właśnie takie rozciąganie tylko nie w staniu a w leżeniu. Myślę, że ono nie powinno dawać aż tak złych efektów. Parę sposobów rozciągania, łagodniejszego dla stawu opisałam w dziale rehabilitacja. A może Twój rehabilitant poda Ci jeszcze jakiś
.Trzymam kciuki za pokonanie kryzysu.
Moment krytyczny opanowany.Sztywność i straszliwy chrzęst ustąpiły, tylko głośniej strzelają stawy w kolanie i okolicach kostki.Wymienionych urządzeń już nie dotknę. Jestem na krioterapii i gimnastyce więc próbuję przyciągania pięty do pośladka w leżeniu na plecach i na boku. Z odciążeniem i bez. Na pewnym etapie czuję silne napięcie ścięgien i wiązadeł ,jakby mi "rozrywało" się kolano a rzepka miała wypaść 
z aktualnego położenia. Mogłabym, mimo bólu pogłębić zgięcie ale (jak zauważyłaś) obawiam się więcej szkody niż pożytku. Będę je kontynuować bardzo, bardzo zachowawczo. 
Wiele lat temu, kiedy podobną gimnastyką ( 2 lata) rehabilitowałam zesztywniałe kolana ból odczuwałam zupełnie inaczej: ostry, klujący i w innych miejscach: nad rzepką i na zewnętrznej ścianie stawu kolanowego. Wtedy mogłam jednak długotrwale chodzić po górach, unikając bolesnych potknięć powodujących zgięcie stawu.
Właściwie wciąż szukam przyczyny. Czy rozmiękanie chrząstki wszystko wyjaśnia? W końcu bezpośrednią przyczyną obecnego stanu kolan było: długi zjazd na rowerze na hamowaniu pedałem i jeszcze dłuższe zejście ze stromego stoku. Ale zapędziłam się już w inne wątki...
), no ale oczywiście możliwości jest na pewno więcej. 
.